ՄՈՒՐԱՑԿԱՆԸ…
Հաց էր խնդրում ձայնը` ծարավ
Գտնելով ինձ,
Ասես  անչար  նետված մի քար
Դիպչեր սրտիս:
Աչքերիս մեջ ինչ էր փնտրում`
Թաքցրեցի,
Փողոցը ինձ տանում էր տուն`
Չկանգնեցի:
Ես քո խիղճն եմ,-լավ է չասաց
Մուրացկանը,-
Թե ապրել է ինձնից առաջ
Իմ նոր տանը: