Թրթռաց սիրտը իմ միամիտ,
Երբ ելար ճամփին իմ նորից դու,
Հոգսաշատ աշխարհը իր բանին,
Չտեսավ հուզմունքը իմ ու քո:
Անշշուկ սաստեցի իմ սրտին.
Նա չէ քո սերը աշխարհում,
Կրծքիս քարն առա իմ մեջքին,-
Սիրտ իմ, քեզ աշխարհ եմ  խոստանում:

****  ****
Մորս հանդեպ մոր  պես չեղա`
Նվիրումի խինդով լեցուն,
Ու ես եմ դեռ նրան փորձում
Իմ հացի մեջ գութը նրա:
Մորս սրտում սիրո մի ծով
Ինձ կենարար աղբյուր դարձավ,
Ու թվաց թե հրաշք խոստացավ,
Մանուկը իր գրկի անզոր:
Ինչքան է նա ինձ փայփայել,
Ծունկը ծալել փոքրիս համար,
Երբ եղել է կյանքն անհնար,
Աստված էլ է նա արարել:
Շատ է տքնել մայրս կյանքում,
Թոնրի շուրթը տաք է պահել,
Խոպան հող է մայրս բահել,
Ինձ հոգսից է պահել թաքուն:
Մորս հանդեպ ծնող չեղա,
Ու ձեռնաբաց`ինչպես հոր տուն,
Սրտիս ցավն է լալիս թաքուն
Մայրը իմ ծեր` որբ երեխա...

**** ***
Սրթսրթում էր օրը թրջված ցուրտ անձրևից`
Պատահական անցորդներին փաթաթվելով,
Աչքս չէի կտրում ջրակալված գետնից`
Ջրափոսերի շարքն ինձնից ետ վանելով:
Վանաձորում,ճիշտ է, ասում են ճիշտ,
Որ օդը մաքուր է, լեզվի նման միշտ թաց,
Անձրևով է հղի գարնան երկինքը միշտ
Զմրուխտ բնաշխարհի թավշե գլխին կախված:
Հոգնաբեկ էր լույսը ճամփին վեր ու վարի,
Իսկ անձրևը միտք էլ չուներ դադարելու,
Գործս ավարտելով`ետ` տուն պիտի գայի,
Երկնքից խռոված `վեր չէի նայելու:
Արևն էի թողել Երևանում լուսե,
Որ շողերով իր տաք հաճախ միտքս էր գալիս,
Վաղը Վանաձորում տաք կլինի գուցե,
Ինչու էր վարորդը ոտքը դեռ կախ տալիս:
Մեքենայում նստած ես դուրս էի նայում,
Տղամարդուց դրամ խնդրեց տղան անտեր,
Քաղցը կոշտ պատառից խեղդվելուն չի նայում,
Կիսամերկ այս խեղճին տեսել էի,որտեղ:
Ծակ ու թրջված էին լաթերը իր հագի,
Ոտնամանները`հին,օճառի պես մաշված,
Քանի դուռ դեռ պիտի անօգնական թակի,
Իր գրպանում գոնե դրամ ունի հաշված:
Թախանձանքը նրա որ չմնար իզուր,
Ժպտալով տղային դրամ նվիրեցի,
Թեպետ սրտումս լաց ու աղոթք էր մի բուռ,
Աստծո լույս պատկերը խռոված պահեցի:
Տղան դեռ մուրում էր,կպչում էր ուղղակի,
Աչքի տակով էի արդեն նրան նայում,
Շարժիչն աղմկում էր մեքենայի թափքին,
Ճանապարհ ընկնելուն արդեն ժամ չէր մնում:
Մի վերջին անգամ էլ հայացքս թեքեցի
Մուրացկան տղային մեկնումից քիչ առաջ,
Սիրով ձեռքով արեց,ես դա նկատեցի,
Աչքի ժպիտն էլ էր իր դեմքի պես սառած:
Այս տղայի ողջույնն ավելին էր,քան այն
Այրի կնոջ լուման`Տաճարին նվիրած,
Ետ գալով Երևան,չտաքացա սակայն,
Ինչ ցրտից էր անվերջ իմ սիրտը խռոված:
Ինչ անձրև էր սառը,որ ինձ էր հեղեղում,
Փրկության նոր տապան միթե չի լինելու,
Այն հեգ տղան կարծես կողքիս է դեռ մուրում,
Մեզ` երկուսիս ներում երբ է շնորհվելու...