ՄԻՆԱՍԻՆ
Քնած ես իմ մեջ, ես չգիտեի:
Երբ որ արթնության դռնից ներս մտա,
Պնակը դատարկ գտա ներկերի:
Դու տանտեր էիր, ես էի հյուրը,
Տաքացավ հոգիս ջերմությամբ լույսիդ,
Դու վրձնում էիր դրախտի դուռը…
Ինչ կասես կարմիր գույնին իմ արյան,
Քոնը թափվել է խաչյալիդ խաչին,
Երակ է կտրել կիրքն հասած նռան:
Խավարում բոցը լեզու է բուրյան,
Ծխում են դատարկ շրջանակները,
Ապրումներին խորթ օրերիդ վառման:
Երբ էիր եղել դու ինձ այսքան մոտ,
Սիրուս մասին էլ ես նոր իմացա,
Գնո՞ւմ ես արդեն, հավերժի ճամփորդ…
