Որ հաճախ եմ ինձ հակասում, ես էլ գիտեմ,
Խենթությունն իմ, որ տարիքիս էլ չի սազում
Թաքցնում եմ նրան այնպես, որ հեշտ գտնեմ,
Ձեզանից շուտ հետո ես եմ ինձ բամբասում:
Ինձ տանում եմ մի անապատ ձեզ անծանոթ,
Ուր մարմինս քաղց է զգում, մնում ծարավ,
Ինձ սիրելու համար նրան դառնում եմ խորթ,
Ոգու համար չդարձավ նա պիտանի,   լավ:
Տենչը  հոգու առանց  մարմին   չի զորանում,
Սրբանալու համար չէր, որ աշխարհ եկա,
Պիտի անվերջ փնտրեմ կեսին իմ անանուն,
Ու հավատամ, որ նա պիտի իր ոտքով գա:
Չէ, ես շատ եմ ինձ հակասում, իմ տեսակն է,
Իմ ծառից  չէ, որ պտուղը  չի քաղցրանում,
Իմ ավշի մեջ արեգակի հուշը տաք է,
Իսկ արմատը հողոտ երկինք  չի բարձրանում…