Փետուրի պես թեթև,
Վեր ու վարում սահուն,
Հուշս արծաթաթել
Քեզ բերում է իմ տուն:
Ու սենյակում իմ մութ
Հեթանոս եմ դառնում,
Հին աստվածները զուր
Լեզուս չեն հասկանում:
Կծիկը հուշերիս
Ցնորվում է պարում,
Բառերը շուրթերիս
Նոտաներ են շարում:
Երբ մտովի կրկին
Դեպի քեզ եմ գալիս,
Իմ չգրված երգին
Անունդ եմ պահ տալիս:
|
