Քնած լռության մեջ իմ արթուն սենյակի,
Այսօրվա հուշը քո սիրով եմ ծրարում,
Քամահար ծառերն են խշշում իմ նամակի,
Մութը պատուհանից ինձ պես չի հեռանում:
Կեսգիշերը անց է,հասցե է կորցրել
Որոնումից հոգնած անունով մի քամի,
Հուշերիս պահոցի բանալին եմ գտել`
Թեքված սպասումի լուսավոր մի ժամի:
Քո դեմքի գծերը,ձայնդ լուսաբողբոջ,
Դեռ խառնում եմ անցած իմ օրվա ճերմակին,
Հանդիպելով նորից անմեղ ու հեզ կնոջ,
Ստվերդ ամաչեց մերկությունից կրկին:
Ծրարում եմ հուշը իմ լուսե երեկվա`
Հոգնությամբ գիշերվա ուշ ու լռին ժամի,
Ստվերդ հեռացավ քամու թևին ահա`
Թողնելով ինձ համար ծրարներ մի քանի:
*****
Գարուն է ու `գարնանաբույր
Սիրով մեկ լի ողջ աշխարհի,
Լաց ու ծիծաղի մեջ մաքուր,
Մանկան նման մեծավարի:
Աչք է շոյում գույնը կանաչ
Նվերի պես Ամանորի,
Ասես աշխարհն ապրում է հաշտ
Գարնան համար ու բոլորի:
Ասես ձմեռ չի էլ եղել,
Ծաղկած ծառը մշուշ չունի,
Ոչ առել է,ոչ էլ`տվել,
Գարնան տոն է, տոն է նորի...
****
Ցածր են թռչում ծիծեռնակները.
Տանիքներին մոտ,մոտիկ բներին,
Ճվճվում, ուրախ տալիս են թևին
Տրտմած օրվա կուտակ հոգսերը:
Երկինքն առել են ծծմեր ամպերը,
Հազար ու մի աչք բաց ստինքներին,
Աչքակապերը հողոտ ձեռքերին
Ճամփա են պահում ծառ ու ծիլերը:
Օդը լարված է ջութակի նման,
Ասես թե մեկը համերգ է տալու,
Լացով է գործն իր առաջ տանելու
Արթնացած օրը հանց մանուկ լալկան:
Պայթում է լուսե բողբոջի նման
Երկնքից ընկնող կաթիլն առաջին,
Թաց է ճիչն հողի մի նոր արթնացման,
Բաց են աչքերը այտերի պաչին:
Մեռնելու վախը թաղել է սերմը,
Հողի մեջ ծիլը կունենա երկինք,
Գարունը մանուկ մի ոտաբոբիկ,
Բռնել է արդեն վարար անձրևը...
******
Վ.-ին
Քեզ տեսնելու խինդի հույսով
Ես տրվել եմ թափառումին,
Դիտմամբ անցել քո փողոցով,
Հավատալով հանդիպումին:
Պատահական կանվանեի,
Թե որ ճամփիս ելնեիր դու,
Ժամին հաստատ կնայեի,
Կշտապեի` իբրև թե տուն:
Դեռ սիրում եմ ,-չէի ասի,
Ու երբեք էլ չեմ ասել քեզ,
Չէի թողնի մտքովդ անցնի
Մատնել հանկարծ աշխարհին մեզ:
Իմ առաջին սերն էիր դու,
Վախենում եմ անունդ տալ,
Մեզ վիճակված բախտ էր`երկու
Ճանապարհով մենակ գնալ:
Քո փողոցում պատահական
Թափառումով մի օր էլի,
Մեկն անունդ տվեց լալկան,
Ինչ իմանար`չգիտեի:
Կյանքդ ժխտեց այնքան թեթև,
Ասես ուրիշ սուտ չէր գտել,
Քո փողոցն էլ չեկավ ինձ հետ,
Փակուղի էր ճամփես մտել:
Ծաղկուն կյանքդ`կյանք նոր մտած
Վթարվել է`բախվել մթին,
Մտքերի մեջ`մտքով անցած
Մոռացել է դարձի ուղին:
Չէ, չեմ վարժվում ես այդ ստին,
Առաջվա պես իմ հեռվում կաս,
Մեռնումներիս կյանքերով հին,
Հուշերիս պես մոտ ու անհաս....
*****
Հուշի ոտնահետքի անձրևաջուրը տաք
Ծարավը չկոտրեց իմ պապակ մտքերի,
Ժամանակի փոշին հուշատետրի իմ փակ
Թևերի հևքն ուներ մեռնող թիթեռների:
Ծունկը դանդաղ ծալեց օրս վազքից հոգնած`
Անապատիս կանչը պահած իր ունկերում,
Իմ նորելուկ սիրո մարմինը բարուրած
Քո հայրության հույսով օրորվում էր վերում:
Հեգ կարոտս հաճախ երկնքին է փարվում
Լույս երկունքի ճիչով հղի իմ կուսության,
Հուշդ արցունքները սրտիս մեջ է այրում.
Հեծկլտոցն եմ լսում հաճախ իմ մենության:
*****
Նորելուկ բանաստեղծությունս
Երեկ թևաբախ օդ բարձրացավ,
Աչքերիս դեմ մշուշ էր ու մեգ,
Նինջն իմ կոպերին ծանրացավ:
Կվերադառնա,-մտածեցի,
Համբույրս է նրա շուրթերին,
Անունը մտքումս քնեցի,
Չանսացի հուշի բողոքին:
Զուր է հեգ գրչիս ջանքն այսօր
Թղթերին`ճերմակից ուշաթափ,
Թռչունն իմ որտեղ է մոլոր
Ետ ընկել երամից թևաթափ:
*****
Նա չէ? եզակի...
Գ.Գալստյան
Նա,ում մարմինը խոցված էր ցավով,
Ով դատապարտյալ` կյանքից մի փշուր
Տանում էր իր հետ` խնկումի սովոր,
Նա, ում մարմինը բժշկվեց խոսքով,
Այն տասից մեկը`հոգով միշտ մաքուր,
Ով իր հավատի ետևից գնաց,
Նա էր միակն ու եզակին միակ,
Որ ինձ հարազատ իմ կամքով մնաց:
Ու թե բորոտի նզովքով կրկին
Զարկվեր մարմնի ծաղկումը ուրախ,
Հավատացած եմ,Նա է եզակին,
Որ չի նզովում-ով տվել է մահ..
****
Վարդագույնից էր հագիդ, թովիչ էիր դու,
Պատանեկան հմայքդ` հասուն տարիքի,
Հանց կիսավեր տաճարի գմբեթ մենք երկու,
Աղերսով էինք կյանքի նայում երկնքին:
Ես փորձում եմ ժողովել պահերը ծաղկած,
Իմ արյան մեջ մոռացած հուզմունքը սրտիս,
Աղջկա պես միամիտ սիրտս հավատաց,
Թե շատ վաղուց մոռացված խոստում էիր ինձ:
Որ ամեն ծաղկած գարուն վարարում ունի,
Հեղեղումը հույզերի նոր հուն է գտնում,
Լինելունը`թող բարի լույսի պես լինի,
Մեռնումով է ծաղկումը չէ որ կրկնվում...
*****
Երես տվեք ինձ,շատ բան չեմ ուզում,
Մանուկ օրերիս պատրանքը ապրեմ,
Ազնիվ է մանկան խռովք ու հուզում,
Աշխարհն իմ հոգսից մի քիչ թոթափեմ:
Մի քիչ թռվռան`ծիծաղեմ սրտանց,
Մի ասեք,որ ես հասուն եմ վաղուց,
Թե որ դուր չգա,բամբասեք կամաց,
Սիրտս նեղվում է ծուռ խոսք լսելուց:
Իմացած եղեք,շատ չեմ անհամեստ,
Մի թաշկինակով կարող եմ խաղալ,
Թաշկինակը ետ առնելն էլ է հեշտ,
Ես ինձ չեմ պահում իրերը օտար:
Ինձ երես տվեք` մի քիչ մանկանամ,
Գիշերվա մթնում արև նկարեմ,
Առավոտյան ես տատիկ կդառնամ,
Թոռնիկիս պարտեզ ես պիտի տանեմ:
****
...Այն սգակիր մարդկանց,
որ դեգերում են մունջ...
....Նեցուկ դառնանք թող,
որ մնան անգայթ,ամուր...
Արտաշես Արամ
Այն սգակիր մարդկանց,որ դեգերում են մունջ,
Որ զարկվեցին երեկ ձեռքով չարի,
Չտանք նոր ցավ այսօր, չթողնենք անտերունչ,
Մտածելով`ցավին սովոր է, կտանի:
Չթողնենք վերքի պես փակվի սիրտն էլ նրանց,
Անապատի տոթը լցվի նրանց հոգին,
Ցավը տերը գիտի,վերքը տիրոջն է հանց,
Գութը վիրակապենք մենք նրանց մորմոքին:
Նեցուկ դառնանք,թող որ մնան անգայթ,ամուր,
Բորոտների նման չօտարենք մեզանից,
Թող չճոճի նրանց ձեռքով Աթիլլան սուր,
Խիղճը մաքուր ելնի աշխարհի տներից:
Այն սգակիր մարդկանց,որ դեգերում են մունջ,
Չգտնելով կորցրած թևերն ու երկինքը,
Նրանց կարոտանքի ծովին տամ սիրահունչ,
Երգիս նվիրումի արևաշող կիրքը:
****
Քեզ համար չի խփել սիրտս ոչ մի անգամ,
Թեպետ իմ ժպիտն եմ քեզ շռայլել,
Բացակա է եղել իմ մեջ քո մեծ ներկան,
Ինձ համար չես փայլել,դու չես փայլել:
Որոնումի ճամփին սպասումները նոր
Սիրո ծնունդով են կյանքն իմ խաչել,
Սեր եմ երգել անգամ ես քնի մեջ իմ խոր,
Քաղցած մանկան նման աչք եմ բացել:
Կարոտս չի եղել քո պատկերով կողքիս,
Վերջին հույսի նման ես կլինեմ քոնը,
Երգելու համար է ընտրել իմ բախտը ինձ,
Պիտի խախտեմ ի ցույց դրած քո անդորրը:
****
Իմ կերած խնձորի կորիզը`կանաչ ծառ,
Իմ ծառի խնձորից տեսնես կերավ Աստված,
Դրախտի մեջ տեսնես կա դժոխքի կասկած,
Իմ կերած խնձորի կորիզը`կանաչ ծառ:
Հիշողության մեջ թող ճամփեն երկար մնար,
Որ ծառիս ստվերում հանգստանար Աստված,
Իմ կերած խնձորի կորիզը`կանաչ ծառ,
Իմ ծառի խնձորից տեսնես կերավ Աստված :
*****
Իմ ապրած կյանքը ինձ սուտ է թվում,
Անցյալիս հուշով ներկայում դեռ կամ,
Ապրելու քաղցը Աստծու պես անմահ,
Իմ ապրած կյանքը ինձ սուտ է թվում:
Վաղվա հույսով եմ ես այսօր մնում,
Երեկվա պարտքը ես վաղը կտամ,
Իմ ապրած կյանքը ինձ սուտ է թվում,
Անցյալիս հուշով ներկայում դեռ կամ:
*****
Գտածս օտար մեկի երազն էր,
Նրա ոսկու փայլից մնացի սուս,
Տիրոջ ետևից ճամփեն կվազեր,
Գտածս օտար մեկի երազն էր:
Արթնացա, տեսածս երազ էր,
Իրականը ցավն էր հոգուս,
Գտածս օտար մեկի երազն էր,
Նրա ոսկու փայլից մնացի սուս:
*****
Ինձնից դուրս, խիղճ իմ,չես կարող ապրել,
Իմ արյան կանչին սիրտս էլ է գերի,
Դժվար է առանց վեր տանող թևի,
Ինձնից դուրս, խիղճ իմ, չես կարող ապրել:
Իմ ձեռքով հաշիվ չես փորձել մաքրել,
Քանզի կամքով ես գործել առ վերին,
Ինձնից դուրս, խիղճ իմ, չես կարող ապրել,
Իմ արյան կանչին սիրտս էլ է գերի:
******
Աչքակապերից միտքն իմ չի մթնում,
Քո դիմակների գաղտնիքը գիտեմ,
Երբ դու քնած ես,նրանք են արթուն:
Խաղում ես <խաչյալ>,քոնը չէ դերը,
Խաբկանքի համար պետք է վճարել,
Ծուռ մեխեր են հանց անսեր բառերը:
Ասում ես `դու ես իմ փրկությունը,
Դիմակով էլ ես մնում սատանա,
Խաչի հետ իմն է և զորությունը...
*****
Թակեցին իմ տան դուռն այսօր
Ինձ անծանոթ այր ու մի կին,
Կառչած Աստծո գրյալ խոսքին
Թակեցին իմ տան դուռն այսօր:
Տապան ենք մենք`ասին` մի նոր,
Տեղ չէր տալիս նավն իմ մտքին,
Թակեցին իմ տան դուռն այսօր,
Ինձ անծանոթ այր ու մի կին:
*****
Հոնքը կախ է երկնքի,
Մտքերը` մոլոր,
Մշուշն հեռու ճամփեքի
Եկվոր է քոչվոր:
Լույսը աղջիկ է ասես
Տանը մնացած,
Սիրտը բոխչա չի բացես
Եկվորին քաղցած:
Օդն անձրևից է խեղդվում,
Տապան չմտավ,
Հողն էլ թրջված մտքերով
Խմորում է կավ:
Արև ծագեց երկնքում,
Խոսք ուներ տված,
Օրը աչքերն է սրբում
Լացից խռոված:
****
Տկարությունն իմ հոգու բոցե շապիկ է հագել,
Փակում եմ ես կոպերով պղտոր աչքն իմ հայելու,
Հուշերը իմ արթնացած հույզերի դուռն են թակել,
Տառապանքը իմ հոգու`մտքիս,չէ,չի ներելու:
Նա ընկել է սար ու ձոր`անցած ուղին գտնելու,
Ինձ են նայում նկարից մայր ու երեք փոքրիկներ,
Սիրտս խոցվում է կրկին`ցավը ես եմ տանելու,
Երկրաշարժից մազապուրծ այրի կին ու որբուկներ:
Խիղճս հալվող մոմի պես արտասվում է մեղավոր.
-Դուք գեղեցիկ եք այնքան,աշխարհը դա չգիտի,-
Հույսի շողը թագակիր ունի ճամփա լուսավոր,
Բախտի թեքված անիվը արդարացում թող փնտրի:
Չհասցրի,որ երկնեմ ձեր պես տասը երեխա,
Որբությունն իմ արգանդում երրորդ որդիս իմացավ,
Չարանում է թե սիրտն իմ,շշնջում եմ`Տեր,մեղա,
Կորցնելու սարսափը աղոթքից վեր բարձրացավ:
Այդ օրվանից ես`այրի-մայր-անունդ ինձ վրա,
Փոքրիկներիդ կարոտը որդիներիցս եմ առնում,
Դուք մնացիք որպես հուշ,իմ այսօր,վաղվա ներկա,
Ձեր չորսին էլ իմ արյան կաթիլով եմ ճանաչում...
****
Վառ արև չեմ Ադամին, ոչ էլ`վարդ լուսին,
Մինչ թվացյալ դրախտն է ինձ աչքով անում,
Երբ իմ կավը տրվել է բոցեղեն լույսին,
Ու այրվելու կիրքը կույր էլ չի ձևանում:
Ու մնում եմ `ականջս կանչի հարազատ,
Սպասումիս իմ արյան կաթիլը տալով,
Իմ կարոտի երկինքն է վերում աստղազարդ,
Որ գալիս է դեռ ինձ հետ նույն ճանապարհով:
Բաց չեմ թողնի միամիտ փեշը իմ ճամփի,
Օրապահիկ իմ հացը փշրել եմ քաղցած,
Հավատում եմ,չի ծնկի սև ամպ ու զամպի,
Հավատում եմ հավատիս, լինի `ուշացած:
Քամին փոշի է գտնում իմ ճանապարհին,
Լույսի համար է աչքիս կոպը ծանրանում,
Ես փնտրում եմ իմ թագը,մեկ էլ`մատանին,
Թեպետ բախտիս անունը գաղտնիք է մնում:
Խաբկանքը միշտ ցանկալի վատնում է շռայլ,
Հաճախ լսում եմ կանչող ինձ հարազատ ձայն,
Հասմիկները կծաղկեն իմ ճամփին դժվար,
Ու կմնամ ես ընդմիշտ ինքս ինձ նման:
Ես արև չեմ Ադամին,ոչ էլ` վարդ լուսին,
Ու իմ ծառը անմեղ է տենչով ծաղկումի,
Հավատում եմ հավատիս երկրային հույսին,
Դափնեպսակ է կրում լույսն իմ անունի..
*****
Ես քո աչքերի մեջ պիտի չնայեի,
Մանանա էր կապույտ երկնքից իջնում ցած,
Իմ աղավնուն քաղցի պիտի խնայեի,
Թող չիմանար, որ նա երազիս էր խաբված:
Պիտի չպահեի տարիքը իմ գաղտնի,
Հրեղեն թռչուն էր միտքս ճամփից առաջ,
Հիսուն տարին> երգ է , հոգոցներով հայտնի,
Մինչ հորձանքն իմ արյան ալիք ունի շառաչ:
Պիտի չպահեի գույնը քո աչքերի
Խարույկվելու պատրաստ իմ հույզերի ծոցում,
Կրակապաշտ սերն իմ մոգ է կրքոտ պարի,
Մինչ կապույտն աչքերիդ լեզու կառներ բոցում...
Ես քո աչքերի մեջ պիտի էլ չնայեմ,
Ծովի պես կապույտ է երկինքը միամիտ,
Իմ աղավնուն քաղցած հույսով պիտի պահեմ,
Մինչ երկնանա հույզի մի նոր փրփուր ալիք:
****
Կանչող կնոջ պես արև է այսօր,
Թեև խաբելու պատրանք ես չունեմ,
Հոգիս ամպած է ու մտամոլոր,
Ծիածան գնամ դրսում որոնեմ:
Գարուն է արդեն,բայց թաց ձյուն դեռ կա,
Ձեռնոցս մաշված գետնին եմ նետել,
Ով ինձ իր սրտի բանալին կտա
Ու կհավատա,որ ես եմ գտել:
Իմ ու Աստծո մեջ կնքված դաշինքի
Ծրարը ամպե նավում մոռացա,
Անհաշտ եմ նայում դեմքին երկնքի,
Բացված ծրարը դատարկ ստացա:
Օրը խաբվում է իր մայրամուտին,
Բոսորագույնը մթնում նոսրացավ,
Անուն չեմ դնում նրա մորմոքին,
Սիրելու տենչից ինձ պես տաքացավ...
****
Մշուշվեց հայացքս արտասուքից,
Թաց օրվա վարակիչ տխրությամբ
Քամելով խեղճությունը մարմնից:
Ես մտովի գնում եմ մեռնելու,
Թևաթափ է հուղարկավոր հոգիս,
Նորից է իմ դարձին մնալու:
Շրջվել է դեմքս հայելում ունայն,
Ծածկում եմ ինձանից տխրությունը
Հավատափոխ` տոնին հարության:
|
