Ներիր ինձ, սիրտ իմ,խեղճ-խեղճ եմ ասում,
Երբ աշխարհի չափ խռոված է նա,
Երբ տոթում ցավի նա ինձ չի լսում,
Ուզում է ինձնից պոկվի,հեռանա:
Մի բռունցքաչափ քար լինի ասես,
Ձեռքս ափից ափ գիտի երկմտել,
Ամենը խաղ է` խորքում գաղտնի ծես,
Սիրտ իմ,քո սիրուն չեմ կարող ստել:
Ոչինչ աշխարհում չունի հավասար
Ապրելու տենչին,խաղաղվիր,սիրտ իմ,
Նետվելու պատրաստ առաջին դու քար,
Խռովքիդ մեղքը թողած իմ խղճին:
Իզուր եմ ,սիրտ իմ,քեզ անուն դնում,
Կուսություն չունի անմեղությունն իմ,
Ձեռքը,որ կտրել չեն կարողանում,
Պաչում են `դնում խոնարհ ճակատին:

****   ****
Ծովի ծփանքն իմ սրտում,
Ափն իմ ոտքերի տակ,
Այրող ավազն է մատնում
Արևին հրակ:
Ծովն ինձ նվեր է բերում,
Մամուռ ու խեցի,
Մերկությունն է իմ շոյում,
Որ աչքս բացի:
Ձեռք եմ պարզում փշրված
Ափ եկող ծովին,
Երես չեմ տալիս արբած
Արևի շողին:

****    *****
Տատիս <անկյունը>  հասել էր
Մուտքի դռանը,
Տատս`փոքրիկ,արդեն ծեր էր,
Դուրսն էլ էր տանը:
Բոխչա ուներ տատս` կապած
Չթե կտորով,
Իլիկի հետ` թելեր կծկած
Մեր անուններով:
Մի կոնֆետ էլ թե ունենար`
Բացձեռ էր տատս,
Ծոռի թոռին էլ կմնար,
Սրտովն էր կացս:
Մարմնի որ մասն էլ ցավա,
-Ասում էր տատս,-
Հոգին այնտեղ հոգին կտա,
Զսպված էր տատս:
Երեք օրվա մահ էր ուզում,
Չոր աչքով` ճամփա,
Բախտի համար էր մեր հուզվում,
Ու որ հոգս չտա:
Թելերի հետ հնացել է
Կիսագործ գուլպան,
Իմ տատի հետ հեռացել է
Հուշն իմ մանկության:

***  *****
Քեզանից ինձ ձգվող հեռուն
Անապատ է ասես ծարավ,
Այրող ավազն իր բիբերում
Սերմանել է մութը` խավար:
Տկլոր քամին` իմ տրտմության
Հայելու մեջ է լողանում,
Ղողանջում են իմ լռության
Զանգերը հին ու խլանում:
Ինձանից քեզ ձգվող հեռուն
Էլ ծաղկազարդ ճամփա չունի,
Փետրավոր է` ինչպես թռչուն,
Որ մեռնում է հանուն տոնի:

****   ***
Հիշողությունս կարճ է`
Մտքում ցավ չի պահում,
Խաչափայտիս արյունը
Արև է խավարում:
Խաչելություն չի եղել,
Ոչ էլ `մատնիչ պաչ,
Արծաթն անուն է հանել,
Շղթաներն են ոսկեխաչ:
Կույսերը տասն էլ արթուն
Խարխափում են խավարում,
Ձեռքեր` ափով միագույն,
Ճրագներ են գողանում:
Խաչելություն չի եղել,
Անհիշություն աններում,
Իմ խաչն ես մեջքիդ բերել,
Ես ձեռքերս եմ լվանում...

****   ****
Սալիերի,դիմակդ հանիր,
Մոցարտ չեմ,կին եմ ծաղկանուն,
Բացճակատ աչքերիս նայիր,
Հայացքդ մեղքին ես խոնարհում:
Մտքիդ մեջ նենգ ես ու դեռ չար,
Զղջումը հաճախ է ուշանում,
Մինչ սրտի քնարն առանց լար
Թևին է հոգու ծանրանում:
Ինձ համար վիճակ ես հորինել.
Հուզմունքս չափում ես անսխալ,
Մինչ խաչն իմ ջրում եմ թողել,
Ու մահվան քայլերգի միտք չկա:
Սալիերի, դիմակդ հանիր,
Մոցարտ չեմ` պոետ եմ ծաղկանուն,
Բացճակատ աշխարհին նայիր,
Ու գտիր քեզ համար նոր անուն...

*****    ****
Երկու տարի առաջ մահացել է մի կին,
Նրա մասին նրա ամուսնուց  իմացա,
Նա իմ կրտսեր քրոջ ծաղկազարդ տարիքին,
Նրա տառապանքի լուրին չդիմացա:
Նրա վերքն իմ սրտում հանց մրմուռն էր քամել,
Խռովքը իմ հոգու` միտքս չէր իմանում,
Տկարությունն էր ինձ իմ անկողնուն գամել,
Նրա կյանքի ճիգը իմ մեջ էր երկարում:
Ինչ դժվար է, քույր իմ, ցավը անքեն կրել
Սեփական կրծքի տակ, ինչպես խաչը քարե,
Քեզ մերժող աշխարհը զավակի պես սիրել,
Իմանալով սրտի խորհուրդը ինչ չար է:
Դու ներեցիր,իսկ նա չսովորեց ներել,
Դրա համար ինքը պիտի իրեն տանջի,
Գնալու ես, սակայն ուզում ես նվիրել
Կապոցը քո խինդի` ծաղկունքին քո լանջի:
Սիրուդ համար հաճախ չունեցավ ժամանակ,
Նրա ականջում քո ձայնը պիտի կանչի,
Մնալու է լիքը սառը ջուր մի բաժակ,
Մոմդ պիտի ինքն իր կաթիլքի մեջ հանգչի:
Հիսուս էին կանչում քո շուրթերը պապակ,
Ուզում էիր սերդ ու հավատդ փրկել
Այս աշխարհի հանդեպ` խռովքիդ ժամանակ,
Ուզում էիր կյանքդ ցավից թաքուն ապրել...
Երկու տարի առաջ մահացել է մի կին,
Նրա տառապանքի լուրից հիվանդացա,
Լույսը վիրակապ էր`անմարմին էր հոգին,
Քո անունը, քույր իմ, այդպես էլ չիմացա...