Գլխացավից իմ սիրտն է խառնում,
Դրախտի դուռն էլ աչքս չի գալիս,
Ծուռ է աշխարհը, լավ եմ իմանում,
Բայց կույր ցավը ինձ ուղիղ է գալիս:
Թողնում եմ, որ ինձ դիմակը խաբի,
Թե ինձ եմ փորձում, թե ինձ խաբողին,
ինձ անծանոթ չէ տոթն անապատի,
Բախտը ժպտում է աչքս կապողին:
Փորձում եմ մնալ ինքս ինձ նման,
Հուդան ինքն է ինձ մատնիչ պաչ տալիս,
Իմ առջև բաց է երկնային ճամփան,
Գետնից չի պոկվում ստվերը կավիս:
Թողնում եմ Աստված ինձ առաջնորդի,
Աշխարհը ծուռ է, լավ եմ իմանում,
Չեմ ուզում մնալ անառակ որդի,
Տեր, գլխացավիդ ոնց ես դիմանում...

****  ***
Շուն էր թափառական ահերով աշխարհի,
Պոչը իրեն քաշած, աչքն ուրիշի ձեռքին,
Ցեղակիցը կյանք էր անում մարդավարի,
Օրեր էր մաշում նա մոլոր իր ճամփեքին:
Ով մի ոսկոր կամ թե փշուր հաց էր տալիս,
Մտածում էր` իրեն սիրելուց կամեցան,
Աջ էր ուրախ հաչում, ձախ էր թավալ գալիս,
Կուշտ փորի խոստում էր ամեն մի կանչող ձայն:
Բայց սև շուն էր նա ու բախտով փողոցային
Թափառումին տրված պիտի հար մոլորվեր,
Գիշերվա մեջ խավար պիտի որոտային
Կրակելու պատրաստ հրացանի փողեր:
Անտեր շների մահն ինձ չի սրտապնդում
Սառնությունը զգալ գիշերվա ծուռ մտքի,
Մթության նման է մենությունս գտնում
Կեղեքող լացի պես վնգստոցն այս մեկի:
Շուն էր թափառական, օրը` հույսով բարի,
Վիրավոր թաթով էր մի փոր հացը գտնում,
Իր վրա հաճախ էր մնում աչքը մահի,
Շան բախտից էր, որ դեռ հաչում էր ու կծում...

****   ****
Փշուրներում իմ հայելու
Չմանրացավ  ցավը հոգուս,
Ինձ իմ ձեռքով ապտակելու
Կիրքը` ուներ թողության հույս:
Չցանկացավ լույսը բեկվել
Տաք շիթերին արցունքներիս,
Երկունքներ եմ անճիչ խեղդել`
Պարանը դեռ մնում է ինձ:
Անճարության միտքը` ճերմակ
Թղթի վրա թվաց մոլոր,
Կուչ էր եկել թևերիս տակ
Մարմինս` հանց վիրավոր լոր:
Դարձից հոգնած հուշը օրվա
Վիրապիս խոր մթնում փակվեց,
Ինձ թողնելով հույսը վաղվա,
Ում էլ բախտիս ոտքը կապվեց:
Շրջանակը իմ հայելու
Դատարկության մտքից է ծուռ,
Գիտեմ ,էլ ետ չեմ բերելու
Պատկերն Աստծո` սիրով իմ` կույր:

***   ***   ****
Խռովքի է մատնում իմ հոգու անդորրը,
Եդեմի պարտեզի հուշը`խաբկանքի պես,
Աստծո ինչին էր պետք իմ կերած խնձորը,
Եվ իմ կուսությունը` պատիժ ասես:
Անկարող է միտքը, երբ չի բարձրաձայնվում,
Ես արարած եմ լոկ պատկերով իմ Աստծո,
Իշխելու տենչը ինձ լավ է,չի նմանվում,
Հին է կարոտը իմ սպասված մեծ սիրո:
Մորմոքում է հոգիս անկեզ մորու հրով,
Անիծյալ կյանքից է չարությունը սրտիս,
Մինչ անկամ է մնում ցանկությունը իմ ծով,
Փառքի զորությունը չսովորեց փոքրիս:
Անմեղ մեղքիս համար` ես ներում չունեցա,
Չներելու համար ով է կուրծքն իր ծեծում,
Դրախտը ինձ լքեց,ինքս ինձ օտարացա,
Անզորության միտքն է որբի պես հեծեծում:
Աղոտ եմ հիշում ես պատկերը եդեմի,
Մոռացել եմ այնտեղ ես հաստատ ինչոր բան,
Գիտեմ,Աստված նորից ինձ չպիտի ների,
Երբ ես կրկին փորձեմ տեսնել նրան:

****   *****
Չթողեց լուսինը,որ
Աչք փակեմ ամբողջ գիշեր,
Արծաթափայլը կլոր
Իմ անկողինն էր հիշել:
Գարնանային երկինքը
Ծով էր`գրկում մի նավակ,
Առագաստ արեց կիրքը,
Մոտս եկավ անկրակ:
Հպեց մատները սրտիս,
Զարկերակս իմացավ,
Դրեց գլուխը բարձիս
Ու կարծես ինձ մոռացավ:
Չթողեց ինձ,որ քնեմ,
Լուսադեմին հեռացավ,
Բաժակիս ջուրը ցանեմ,
Լուսինն այնտեղ լողացավ...

**** ****
Ջուր էր հոսում դեղին
Աշնան օրվա կողից,
Մշուշապատ ուղին
Կառչել էր մայր հողից:
Թախիծ էր կաթկթում
Ծառից`տերև-տերև,
Մթագնած երկնքում
Չկար կապույտ-արև:
Հոգու լույսն էր մարում
Դեմքին մեռնող օրվա,
Արցունքն աչքի այրում
Ճամփին մերկ ու ամա:
Տերև-տերև փռում
Ծառն իր սրտի դողը,
Աչքն էր անվերջ մնում,
Սառն էր ափի հողը:
Աշնան օրը դեղին
Խունկ էր ծխում նորից,
Մշուշապատ ուղին
Ելանում էր  հողից...

****   ****
Գնում եմ, երկար մնացի,
Բարև եմ քեզ նորից ասում,
Բաժանման արցունքից բացի,
Գինի կա իմ ձեռքի թասում:
Գնում եմ,չեմ կարող մնալ,
Քո սիրուց չեմ ուզում կառչել,
Բարևը լույսի պես արդար
Չի կարող մեզանից փախչել:
Գինի կա դեռ ձեռքիս թասում,
Եկել ու գնում եմ գինով,
Գնալուց բարև եմ ասում,
Բարևից չեն մնում խռով:

***  ****
Խաղը ավարտվեց, հանդես էր շքեղ,
Չգիտեմ քանի աչք կար ինձ վրա,
Զարդերս հիմա այստեղ ու այնտեղ,
Մենակ եմ,տանն եմ,էլ ոչ ոք չկա:
Մարդ չկա տեսնող մերկությունը իմ,
Ափերիս բռում ամպ եմ արցունքի,
Փխրուն եմ նորից,նորից այրի կին,
Սիրտս խփում է վարգով հուզմունքի:
Տանը մարդ չկա,որ ես հավաքվեմ,
Ինձ մերկ պահ չեմ տա հուշին ոչ մեկի,
Դու  սիրո Աստված, ես անսեր մարդ եմ,
Հաշիվը` մեկ է, մենք` երկու հոգի...

****   ***
Իմ վարդացած ժպիտը
Ծաղիկ չուներ քեզ համար,
Ու ծաղկումին անհնար
Խորթ էր ավերման կիրքը:
Միտք չունեի ցավ տալու,
Կանչող էր քնքշությունը,
Փշով պատված ցողունը
Քո ձայնով էր ճչալու:
Ում ասես սրտաբաց էր
Իմ ժպիտը ծաղկացած,
Մեղավորի մի կուշտ լաց
Իմ երեսն էր լվացել:

**** ****
Մերկությունը ծածկելու պետք չունի հոգիս,
Ծնված օրից մարմինն է լաթերի սովոր,
Ձիգ չի պահում մեջքս էլ պինդ կապած գոտիս,
Մաշկս փայլ է գողանում հագուստից իմ նոր:
Չի փայլում աչքիս լույսին ոչ մի հայելի,
Հաստատ չի մնում`մեկ-մեկ, հողը ոտքիս տակ,
Ոնց անեմ,որ չմեռնի հույսն իմ արևի,
Որ աշխարհն իմ չունենա ճաղեր ու վանդակ:
Որ լինեմ սովորական, ոնց կողը հացի,
Որ ոտքի տակ չեն տալիս, երբ այն ընկած է,
Ու երբ մանկան պես սոված աշխարհը լացի,
Ես կորած չեմ,-կիմանամ,-ու նա փրկված է...