Ես մենակ չէի` երեքով էինք,
Սուրբ երրորդության անունը չկար,
Մենք հաց ու գինով պիտի տոնեինք
Մեր մանուկ սիրո ծնունդը արդար:
Հացը մեր չոր էր, կիսել չստացվեց,
Բաժակը գինով ընկնելու էր ցած,
Մեր մանկան աչքում լույսը չբացվեց,
Ապրելու ճիչը խուլ էր ու անլաց:
Ես դահիճ էի, դու` մի լուռ վկա,
Մի սպանիր,-ինձ ինչու չասացիր,
Սերս աղջիկ չէր ու ոչ էլ տղա,
Հուղարկավոր է խիղճս մտացիր:
Մենակ եմ էլի,գնում ես`գնա
Չհայտարարված լռության միջով,
Հարության տոնի լուրը թող մնա,
Բավարարվում եմ ես այսքան քչով: